Foto Darek Senkowski.

Projekt "Panny Wyklęte/ Wygnane" i Darek Malejonek zostali uhonorowani nagrodą Strażnik Pamięci przyznawaną przez Tygodnik "Do Rzeczy". Na uroczystej gali, która odbyła się w sali balowej Zamku Królewskiego w Warszawie wręczono statuetki nagród w trzech kategoriach: Twórca, Instytucja i Mecenas. Projekt "Panny Wyklęte/ Wygnane" został nagrodzony w katergorii Twórca.

Poniżej prezentujemy tekst laudacji wygłoszonej przez Andrzeja Horubałę:

Nie wiem, ile mam opowiadać o nagrodzonych projektach, bo przecież formacja Panien Wyklętych nieprzypadkowo towarzyszy nam muzycznie od pierwszej edycji naszej nagrody, tej, która odbywała się w Łazienkach Królewskich… Dla tych, którzy i w zeszłym roku w Arkadach Kubickiego nie widzieli ich koncertu, dosłownie kilka zdań o fenomenie „Panien Wyklętych”. Propozycja, obecnie składająca się z trzech albumów: „Panny Wyklęte” i „Panny Wygnane” część pierwsza i druga, uderza różnorodnością. To nie jest akademia ku czci, to nie jest też precyzyjnie zaprogramowany przekaz, to raczej spontaniczna odpowiedź na hasło: żołnierze wyklęci, zesłani, emigranci, wygnani. Z przekazów historycznych, z przekazów rodzinnych, z zetknięcia nowoczesnej estetyki z dawnymi świadectwami powstały te niezwykłe płyty. Ileż tu narracji! Od pytania: czy potrafiłabym być jak one? Przez szyderstwo nad zmiennością sterowanej centralnie historii, przez łączenie dzisiejszego buntu wobec systemu z buntem sprzed lat. Aż do wcielania się w bohaterki i odtwarzania ich tragicznych historii. A wszystko przefiltrowane przez różne wrażliwości estetyczne, bo przecież w projekcie uczestniczą artystki mainstreamu, jak i głębokiego off-u, a wszystko przefiltrowane przede wszystkim i to czyni materiał „Panien” wyjątkowym – przez wrażliwość kobiecą. Okazuje się, że pomysł zaproszenia kobiet, dziewczyn, by opowiedziały nam historię Polski widzianą ich oczyma zaowocował materiałem niesamowitym. Ileż kobiet tu spotykamy. Ileż wrażliwości. Przez wrażliwość kobiety matki, kobiety żołnierza, łączniczki, buntowniczki, kobiety kochanki, kobiety cierpiącej i tęskniącej. Tyle wcieleń, a przecież i gier literackich rozwijanych w tekstach także mnóstwo. Od słuchania, jak brzmią patriotyczne hasła i buńczuczne wojskowe okrzyki podawane w rockowej stylistyce, jak świetnie płacz, łzy i złość dają się wypowiedzieć w manierze hip hopu, przez śledzenie okruchów korespondencji (nieodmiennie przywołującej twórczość Jacka Kaczmarskiego): listów do komunistycznych oprawców, listów do koleżanek, które wybrały inny los, aż do grypsów więziennych czy listów ze zsyłki. Ileż cytatów: a to z rockowej klasyki, a to z przedwojennych szlagierów czy żołnierskich piosenek. Wreszcie całe spectrum modlitw: od wykrzyczanego w niebo protestu do cichej modlitwy o nowe serce czy trudnej prośby o dar przebaczenia. Świetne są też metakomentarze dziewczyn zaangażowanych w projekt. Że przecież to kawałek rodzinnej historii, że przecież to część naszego dziedzictwa, że to gest naturalny. Słuchamy wstrząśnięci, ale przecież dostrzegamy, jak Maleo z dziewczynami tym projektem odpowiadają mimowolnie na szyderstwa z polityki historycznej, jak pokazują czym mogłoby zająć się polskie kino i polski teatr. Historie, postaci, wielkie uczucia. Polski los i polski styl. Tym, którzy jeszcze nie znają projektu „Panny wyklęte” zazdroszczę tych chwil, gdy włożą płytę do odtwarzacza CD w samochodzie i zanurzą się w polską historię, ci, którzy projekt znają na pewno dołączą się do braw i wiwatów. Brawo Darku, brawo dziewczyny!