Kiedy pierwszy raz ruszaliśmy na Wołyń w 2008 roku nawet przez chwilę nie pomyślałem, że nie wrócimy już stamtąd nigdy. Że Wołyń zatrudni nas na Zawsze w służbie Przeszłości. Był ciepły, sierpniowy dzień jakich w roku jest na tyle dużo by nie zawracać sobie głowy ich zapamiętywaniem…

Kowel. Znamy to miasto z poprzednich wypraw, to od zawsze jedna z naszych kwater na obozowym szlaku. W 1518 roku był małą wioską należącą do Sanguszków, której jeszcze w XVI wieku nadano prawa miejskie, i która przechodząc z rąk do rąk (przez chwilę była nawet własnością królowej Bony) wyrosła w drugiej połowie XIX stulecia na jedno z największych miast Wołynia. Dziś żyje swoim rytmem leniwego, wschodniego miasteczka gdzie tożsamość kształtują stare monumenty Armii Czerwonej i nowe Tarasa Szewczenki.

11 sierpnia wyruszyliśmy znowu na wołyńską eskapadę. Rześki poranek sprzyjał optymizmowi. Sprawny załadunek sprzętu, prowiantu, zniczy i bagaży osobistych sprawił, że wyjechaliśmy tylko z półgodzinnym opóźnieniem. Granica straszyła pustkami - echa wojny po drugiej stronie Ukrainy. Pogranicznik wprawdzie pogroził nam palcem za nadmiar prowiantu (prawo ukraińskie pozwala na wwiezienie 2 kg żywności w przeliczeniu na jedną osobę), ale machnął ręką gdy zobaczył dostojne brzuchy niektórych wolontariuszy. Pierwszy postój zrobiliśmy w Ostrówkach. Krótka wizyta na cmentarzu, modlitwa i zapalenie zniczy. Debiutanci nawet się nie zdziwili, że do cmentarza prowadzi gładka, asfaltowa droga - przywilej nowicjuszy. Takich polskich cmentarzy jak ten nie zobaczy się na całej Ukrainie.

Wczoraj rano  (11 sierpnia ) pierwsza grupa ponad 20 osób wyruszyła wczesnym rankiem na Wołyń. Bez przeszkód udało się przekroczyć granicę. W najblizszych dniach dojedzie jeszcze kilkanaście osób. Prezentujemy kilka zdjęć z wyjazdu.

Informacje na bieżąco są również na FB https://www.facebook.com/wolyn2014